Sonata Arctica

kaska_tarja

Chodziło mi o to, że teraz mam niewiele czasu żeby przysiąść i przesłuchać całą płytę. Znajdę godzinkę wolnego to zainteresuje się tym. Narazie nie będę słuchać wyrywkowo, żeby nie zepsuć klimatu całości Wink

Arcasto

Ivanhoe

Dobra, gdyby nie wypowiedź Childa to bym nie przesłuchał a tak mam za sobą 2 godzinki życia zmarnowane (1 godz na słuchanie, reszta na notatki i pisanie posta + odsłuch uzupełniający). Przede wszystkim zastanawiam się jak ktoś, kto słucha Mercyful Fate i Manowar może nie dostrzegać potwornej dawki kiczu, jaka po prostu kapie litrami z tej płyty. Owszem, Sonata zawsze zaliczała się do bardzo łagodnych zespołów powerowych (wg niektórych ortodoksów nie była nigdy przedstawicielem tego gatunku, ale ludzików, którzy uznają sztuczne podziały na US power i "melopower" olewamy ciepłym moczem), często też było w niej sporo lukru i po prostu "ugrzecznionego Stratovariusa", ale takie granie miało przynajmniej ręce i nogi. Teraz z kolei zespół wypracował sobie własny styl, który pod względem estetycznym i kompozycyjnym wzywa o pomstę do nieba. Ale po kolei:

1. Everything Fades To Grey
Na początku narastają groza i strach. Od mniej więcej 00:45 wiemy przed czym - straszą nas 3 motywy klawiszowe (pianino na syntezatorze) grane w kółko, od 1:43 dwudźwiękami (albo to po prostu efekt DSP, działa to na zasadzie, że wciskasz 1 klawisz, grają 2). Oczywiście wszystko bez dynamiki uderzeń i porządnie ustawionego brzmienia, które zdecydowanie nie powinno sprawiać wrażenia stukania w deskę.
2. Deathaura
Utwór stanowi ZNAKOMITE streszczenie całej płyty. Początek świetny, póki śpiewa Johanna Kurkela kawałek zapowiada się bardzo dobrze, podkład w porządku, wszystko jest na dobrej drodze. Od momentu, w którym wchodzi Tony rozpoczyna się totalny chaos kompozycyjny, który będzie ciągnął się (uwaga: spoiler!!!) przez całą płytę. Najpierw galopada na 2 stopy połączona ze sporą dawką klawiszowych smyczków znana z setek kompozycji z zakresu lżejszego power metalu, potem (1:32) jakieś zwolnienie z zupełnie niepotrzebną zmianą metrum (która następuje po chwili). Dalej pogłos na wokalu w połączeniu z partią, jaka ze względu na tempo, motorykę i rytm pasowałaby dobrze na koniec, ale na pewno nie koło drugiej minuty. Od 2:30 jest dynamiczny refren, typowy dla tej stylistyki. Szkoda, że trwa tak krótko i za chwilę (2:50) przechodzi w kolejno pseudoprogową wstawkę z dialogiem na 2 głosy. W 3:50 zaczyna się coś podobnego do refrenu, znowu słucha się nieźle, przypominają się klimaty z debiutu i dwójeczki. Następne w kolejności krótkie solo gitarowe jest zagłuszone, zepchnięte na dalszy plan, a na początku dodatkowe zakrzyczane przez Tony'ego. Więc po co je tam dali? Nie mam pojęcia, tym bardziej, że zaraz po nim następuje zwolnienie tempa, którego kompletnie nie rozumiem. Spełnia rolę kolejnego zaburzenia struktury kompozycyjnej utworu, nic ponadto. Ale chyba nie o to chodziło... Dalej mamy orkiestralne wstawki, po których od 5;40 zaczyna się solówka na gitarze składająca się z 2 części. Obie są totalnie bez sensu. Na początku mamy kilka riffów rozłożonych na czynniki pierwsze a od 5:50 czeka nas parę fragmentów skal, które mogłyby się znaleźć w podręczniku "Ćwiczenia rozluźniające dla gitarzystów - relaksu część I". Potem do głosu dochodzi klawisz (brzmienie organów), który poza graniem paru podstawowych akordów i przejściami między nimi nie ma nic oryginalnego do zaoferowania. Po kilku kolejnych orkiestralnych wstawkach wracają klimatu z początku, z tą różnicą, że pod koniec słyszymy praktycznie tylko Tony'ego, co nie jest w końcu takie straszne, gdyż wszyscy muzycy zespołu milkną i kończą swoje wirtuozerskie wypociny na poziomie II klasy szkoły muzycznej.
3. The Last Amazing Grays
Fajna balladka. Poza tym naprawdę podoba mi się ten numer (jako jedyny z płyty).
4. Flag In The Ground
Wstęp & refren są zerżnięte. Pytanie, skąd? Pamiętacie taki numer jak "The Riddle" Nika Kershaw? Dobra, tego możecie nie znać, ale remake Gigi D'Agostino z 2000 r. kojarzycie na pewno. No to już macie odpowiedź. Podobieństwa EWIDENTNE, tak samo jak było w zeszłym roku w przypadku Xandria - Sisters Of The Light vs. Modern Talking - You Can Win If You Want. W tym miejscu nie ma znaczenia, że jedno aspiruje do miana metalu a drugie to pop/dance. Zasady kompozycji obowiązują wszędzie, poza tym nie powinno być tajemnicą, że wykonawcy typu Edguy (wczesny), Lunatica czy Sonata Arctica mają tendencję do sięgania po te same środki wyrazu, jakich używa się w disco czy popie. Nivil novi.
5. Breathing
Solo dopasowane do wydźwięku kawałka, poza tym ogólnie numer, jakich nagrano tysiące.
6. Zeroes
Pierwsze 45 sek to chaos totalny, zero polotu, efekty wokalne denne, kompozycyjnie porażka. Utwór sklejony z kilku częsci bez ładu i składu, jedyne co się nie zmienia to perkusja rodem z automatu. Do tego solówka klawiszowa ma brzmienie rodem z gier na Amigę.
7. The Dead Skin
Niestety pomimo zbliżonego tytułu Slayera tu nie uświadczymy. Za to jest znowu ten wiejski efekt wokalny... Monotonia, brak konsekwencji kompozytora, który łączy wszystko z wszystkim i wychodzi patentowane nic. Fragmenty z tym efektem na wokalu wchodzą w ciągu utworu jak z powietrza, zero sensu i logiki artystycznej. 2:40 - parę ciekawych riffów, perkusja zaczyna "działać", można by pomyśleć, że zaczyna się jakiś lepszy jam session, za 20 sekund wszystko idzie w cholerę bo wchodzi jakaś partia zagrana na syntezatorze (znowu brzmienie pianina, znowu oczywiscie bez dynamiki), która z resztą utworu naturalnie nie ma NIC wspólnego, poza tym, że została do niego na siłę doklejona.
8. Juliet
Na początku dwudźwięki na klawiszu (patrz: intro), double bass na perkusji, potem kawałek trochę przyspiesza, wchodzą syntezatorowe plamy, następnie sekcja robi do widzenia, zostają wokal & klawisz (nie zgadniecie, znowu bez dynamiki), przejście w 1:30 jest totalnie na bakier z jakimkolwiek standardem estetycznym, pitolenie z użyciem brzmienia pianina przypominającego znowu stukanie w deskę.
9. No Dream Can Heal A Broken Heart
Na początek 2 nałożone na siebie brzmienia z klawisza (bagpipe & harpsichord) o jakości, która standardem jest w sprzęcie marki Casio za 400 zł. Potem mamy do czynienia z bardziej przemyślaną kompozycją, w sumie jest to kandydat do tytułu "najlepszy numer na CD", czyli zasługuje gdzieś na ocenę koło 5-6/10. Żeński wokal znowu na plus, widocznie gdy śpiewa Johanna Kurkela to zespół nie podkłada jej byle czego pod wokal. Wniosek - powinna śpiewać więcej.
W tym miejscu mała uwaga: nie chwalę praktycznie niczego na tej płycie bo mijałoby się to z celem. Jeśli coś jest na poziomie 5-6/10, czyli połowa skali ocen (takie właśnie są najlepsze momenty tej płyty) to nie zasługuje ani na krytykę, ani na pochwałę, gdyż kompozycja na tym poziomie ma to do siebie, że po prostu sobie jest i ani nie zachwyca, ani nie odrzuca. Jeśli kawałek zasługuje na wyższą notę, to coś w nim musi być takiego, co można by wyróznić, jeśli na niższą - coś, co należy skrytykować. Kompozycje w środku skali nie kwalifikują się ani do jednego, ani do drugiego.
10. As If The World Wasn't Ending
Generalnie j.w., poza tym solo klawiszowe ok, tylko pokrętło pitch bend za bardzo drażni żeby go używać. Brzmienie klawesynu, jakie znamy z ultraszybkich solówek w utworze z metrum na 3/4? Też raczej niewypał. Więc trzeba to napisać tak: poza tym, że solo ma same wady, to jest ok.
11. The Truth Is Out There
Ok, bez większych zastrzeżeń, czyli jakieś 4,5-5/10.

Ogólnie płyta słaba, żeby nie powiedzieć bardzo słaba. Chaos kompozycyjny, miks wszystkiego z wszystkim, utwory nieumiejętnie "posklejane", zero sensu w procesie komponowania; właśnie praktycznie wszystkie zarzuty kumulują się w tym aspekcie - KOMPOZYCJE leżą i kwiczą jakby je zarzynali. Technicznie ujdzie (jak na takie granie), pomysłów trochę zespół ma, umiejętności też są, niestety to co im wyszło pozostawia wiele do życzenia. Ocena - jakieś 3-4/10 po pierwszym odsłuchu.

Child Of Bodom

Ivanhoe spokojnie ;P dostrzegam w tym dużą dawkę kiczu, dla mnie zawsze Sonata była takim zespołem na odprężenie, a nie na poważne słuchanie, ale w pewnym czasie mojego życia zaczął Sonata bardziej słuchać i mi się spodobała i mimo, że nie nagrywają genialnych płyt lubię ich, a specem od techniki utworów nie jestem. Po prostu czasem coś lekkiego i nie wymagającego dużego skupienia można sobie posłuchać i za to ich lubię.

Ivanhoe

Rozumiem o co Ci chodzi, zresztą w poście na poprzedniej stronie wynika, że wypowiadasz się bardziej z subiektywnego punktu widzenia. Tym niemniej jednak dziwi mnie, że w tej muzyce znajdujesz coś dla siebie i jesteś w stanie o tym napisać

Child Of Bodom

No trochę przesadziłem, bo pisałem to tuż po przesłuchaniu płytki i to mnie w twórczości SA ździwiło, a spodobały mi się takie elementy w "Deathaura" i się za bardzo podnieciłem Very Happy

no może nie piękne, po prostu mi się podobają, ale tak to jest jak człowiek pisze pod wpływem chwili.

Aune

Przesłuchałam bonusowe "In the dark" i dziwię się, że nie znalazło się na płycie, bo z powodzeniem można by to wsadzić zamiast tej "Juliet" na przykład.
Płyta jest dostępna w całości sieci, więc jak ktoś chce to znajdzie.

Child Of Bodom

Aune zamiast piracenia można płytę Sonaty również zakupić, bo premiera była przecież już 10 dni temu Wink

Co do In The Dark również mi się podoba ten utwór, a zwłaszcza refren i końcówka.

A słyszałaś wersje orkiestralne sześciu utworów z The Days Of Grays?? Miałem nadzieję, że będzie w nich sama orkiestra grała, a nie, że będzie orkiestra z wokalem Toniego Sad

nie, żebym nie lubił jego wokalu, bo bardzo lubię, ale takie coś byłoby ciekawsze niż to co jest.

Aune

Zagadzam się z Tobą w całej rozciągłości odnośnie utworów instrumentalnych. Wokal jest zbyteczny.

Co do piracenia, to ma swoje zalety. Nie chodzi o to, że utwory są za darmo, ale że od razu w formie mp3. Być może zakupię sobie oryginalną płytę, ale mp3 z niej nie zrobię, bo nie wiem jak i nie mam odpowiedniego programu. Ściągnięcie z rapida załatwiło sprawę.

Ivanhoe

lucr0m

Ja już zakupiłem, dwupłytową Very Happy

Jak usłyszałem wersje orkiestrowe (z Tonym), nie mogłem się powstrzymać jako uczeń szkoły muzycznej Very Happy

Aune

A jak wygląda książeczka w środku? Są jakieś zdjęcia?

lucr0m

Jeszcze czekam Very Happy

Kupiłem na allegro w piątek Very Happy

Dark Rose

Jak już dostaniesz to proszę zrób fotki, bo sama jestem ciekawa, jak to wygląda. :]

lucr0m

Nie ma problemu Very Happy

Sam się nie mogę doczekać Smile

Dark Rose

Fotki w końcu dostałam, bardzo podoba mi się to wydanie The Days Of Grays. Aż mam ochotę sobie też kupić. ^^
A jak to było cenowo i gdzie zamawiałeś? Bo nie pamiętam, czy pisałeś. Ja sprawdzę w Suomi i porównam ceny. Ciekawe, czy wyjdzie taniej, ostatnio mi się opłacało.

lucr0m

Zamawiałem na allegro, razem z przesyłką wyszło coś koło 65 zł.

Child Of Bodom · Wysłany: Nie 20:55, 06 Mar 2011 Temat postu:

Wczoraj znalazłem utwór Powerglove, w którym śpiewa Tony Kakko, a jest to niebyle co, bo Tony zaśpiewał metalową wersję Gotta Catch Em All czyli utwór do pierwszej serii Pokemonów Very Happy

http://www.youtube.com/watch?v=ev3VwmpBXyo

Jeszcze bardziej go przez to polubiłem Very Happy

Daraena · Wysłany: Nie 21:40, 06 Mar 2011 Temat postu:

Widzę, że mają ciekawy repertuar :D Chyba robią darmową reklamę Nintendo. Anyway, nadciekawe. Jutro u Ciebie przesłucham resztę :D