Relacje z koncertów

Selvish

Tak, tak z Tegranako akurat trafiłeś.

A z mojej perspektywy na koncercie było istne szaleństwo od początku do końca. Wytwórnia w Łodzi została chyba pierwszy raz ruszona z posad nieomalże. Dla mnie w ogóle zaskoczeniem był support Jelonka, ale akuratnie raczyliśmy się złotym bezalkoholowym, mocno rozwodnionym, więc nam się nie spieszyło. Następni godnr.universe! czyli side projekt dziewczyn z Eluveitie. całkiem w porządku, spokojne melodie raczej, etc, ale jakoś nie powalił, no ale ale... potem Eluveitie i istne pandemonium...Ta energia dochodząca ze sceny, muzyka która porwała wszystkich co do jednego bo nie widziałam z perspektywy drugiego rzędu od barierek żeby się ktoś nie bawił. Z resztą byłoby to trudne z racji tego, że i tak było się bujanym we wszystkie strony. No i oczywiście noszenie na rękach ludzi, co przypłaciłam siniakami tu i ówdzie. Trudno było nawet utrzymać aparat i zrobić jakiekolwiek zdjęcia, tak telepało, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nie mogło też zabraknąć w.w death walli, które chyba ze cztery razy były za namową Chrigella... Jedynym mankamentem w sumie była słaba słyszalnośc wokalu, bo jak już panie i panowie "zarządzili" na instrumentach wszelakich to Chrigell musiał się wysilić by było go słychać, poza tym, więcej grzechów nie pamiętam. Utwór za utworem i istne wariactwo z każdym taktem. Jeden z lepszych, zaraz po KoRnie tegoż roku, koncertów na jakich byłam. Rock on! Snakeman

A setlista przedsstawiała się następująco:

1.Intro (Otherworld)
2.Nil
3.Gray Sublime Archon
4.Bloodstained Ground
5. Your Gaulish War
6.Thousandfold
7.Inis Mona
8.Slania's Song
9.Omnos
10.Isara
11.Quoth The Raven
12.Kingdom Come Undone
13.Dominion
14.Andro
15.Tegernako
16.Outro

Gdy Elu skończyło już grać, przy wtórowaniu tłumu domagającego się bisa, my zrobiliśmy sobie przerwę na beer beer :D i fajeczkę, żeby trochę ochłonąć i podzielić się wrażeniami rozprostowując zmasakrowane cielska. Nie wiele czasu minęło i usłyszeliśmy pierwsze takty Vodki...
Stwierdziliśmy, że już nie będziemy się pchać do przodu, bo dla ukochanego Elu można się było poświęcić, a przy Korpi niech inni się gruchoczą. Tak więc, stanęliśmy sobie gdzieś w okolicach dźwiękowców i tam szaleliśmy porównywalnie wtedy gdy byliśmy przy barierkach... I potem już tylko poszczególne utwory typu Korpiklaani, Tuli Kokko, Happy Little Boozer czy Beer beer który był prawie że hymnem tego koncertu sprawiły, że wszyscy inni wywijali jak tylko umieli, nie wspomnę tutaj o wszelkich wężykach, telepaniu hairami czy też braterskim tańcowaniu ramię w ramię. Poezja sama w sobie, tylko tak trochę cięższym, folkowym wydaniu, ot.

Bestia

Cameloth

Bo publika chyba circla nie potrafiła zrobić :P
Co do wokalu to rzeczywiście dźwiękowcy spaprali robotę, strasznie cicho był mikrofon ustawiony, tak że nawet gra na flecie wymagała sporo wysiłku żeby było cokolwiek słychać :/ Żałuję szczerze bo właśnie na wokalu bardzo mi zależało. Chociaż jak weszli Korpiklaani to wydaje mi się, że mikrofon wokalisty podgłośnili...

Selvish

Bestia: Jelonek jak dla mnie jest przede wszystkim "skrzypistą" Hunter'a i stąd go najbardziej kojarze. Wiem, że wydał solowy album i koncertuje sobie tu i ówdzie, i no, trzeba mu przyznać, że jest dobry w tym co robi. Pamiętam jak byłam rok temu na Hunterze w Dekompresji w Łodzi i to co on tam wyczyniał, było jak dla mnie, laika muzycznego nie do pojęcia. Począwszy od gry a na sceniczności skończywszy. Wkurzała mnie jedynie laska stojąca obok mnie przy barierkach, ciągle się do niego wdzięczyła, ale cóż... nie mój cyrk, nie moje małpy. Ja tam się patrzyłam na Saimona. Mr. Green

A co się tyczy circli to faktycznie publika preferowała death wall'e. Guy with axe

Nie wiem nawet dlaczego... obstawiam, że część albo no spiking ingleze, albo już była w takim stanie nieważkości... jedno z dwojga. Ja tam byłam w ekstazie z powoli miażdżonym ramieniem przy barierce. Ale za to jakie widoki miałam!

Cameloth: Jak zwykle dźwiękowcy się nie popisali, cóż poradzić. W tej dziedzinie Nobla na nobla nie mamy co liczyć... I tak szczerze pisząc, jakbym miała wybierać to wolałabym głośniejszy wokal na Elu niż na Korpi... :P Trochę tez z niesmakiem przyjęłam to, że Jonne (wokal Korpiklaani - przyp. aut.) pluł browarem w publikę, która przyjęła to jak "złoty deszcz".
Nie wiem jak inni, ale ja raczej nie lubię jak się na mnie pluje...

Cameloth

Aj tam aj tam :D Z tym pluciem nie przesadzajmy, mnie się tam podobało, jak ktoś stoi w pierwszym rzędzie to może się spodziewać (i liczyć) różnych takich dziwnych anomalii "pogodowych". Poza tym ludzie byli w takiej fazie, że pewnie nawet sikanie na nich przyjęli by z wdzięcznością :P

kaska_tarja

Jonne musi mieć dziwne upodobania :D Na koncercie, na którym ja byłam, otworzył nad pierwszym rzędem wstrząśniętą puszkę z piwem. Nie powiem, żeby było to przyjemne uczucie ;P

Selvish

I pewnie dzięki tym upodobaniom lwia część kompozycji Korpiklaani traktuje o alkoholu i czynnościach zeń związanych... hmm... ciekawe dlaczego? Tak czy siak, przyjechali do takiego kraju, gdzie publika podziela ich poglądy, o. I założę się, że po koncercie nie raczyli się wodą... Partyman

Madeline

Ostatnio dzięki pewnemu panu, niejakiemu Lokstarowi, miałam okazję spełnić jedno ze swoich muzycznych marzeń i byłam na koncercie kapelki, która zwie się Lacuna Coil Cool

Zespół jest aktualnie w trasie koncertowej, my zobaczyliśmy ich na żywo w londyńskim klubie Relentless Garage. Klubik bardzo fajny, usytuowany w kamienicy, niewielki, ale kameralny. Gdy udaliśmy się na miejsce, pod drzwiami ustawiła się już spora kolejeczka. Nie było szans na wcześniejsze przyjście w celu zdobycia barierek. Po wpuszczeniu nas do sali zobaczyłam jednak, że przy scenie czai się wcale nie tak ogromny i całkiem luźny tłumek, no i wtedy oczywiście już wiedziałam, że wkręcę się bliżej, bo miło by było zobaczyć Christinę i jej zespół z bliska, skoro tłukłam się już taki kawał drogi Mr. Green

Z każdą sekundą sala zaczęła się zapełniać, potem się dowiedziałam, że z pewnością będzie cała wypełniona, bo bilety zostały dawno temu bardzo szybko wyprzedane (!).
Wkrótce po przyjściu zaczął grać support, ale niestety nie znam jego nazwy. Byli to całkiem sympatyczni kolesie, którzy ładnie wymiatali na gitarkach, aczkolwiek ich twórczość była dla mnie całkiem nieciekawa, a nawet trochę mdła. Posłuchaliśmy trochę racząc się browarem, a mi z każdą chwilą rosło ciśnienie, bo za chwilę miałam zobaczyć po raz pierwszy za żywo zespół, którego od dawna jestem wielbicielką! Rolling eyes

Byłam szalenie ciekawa przede wszystkim, jak brzmi wokal Christiny na żywo, jak wygląda, zachowuje się na scenie, jak śpiewa Andrea i jak cały zespół radzi sobie na koncertach, czy jest energia... Oj była! Gives thy a finger

Choć początek nie był mega energetyczny. Zagrali kilka średnio żywiołowych i nie za bardzo popularnych utworów, był to też czas na rozruszanie publiki, która jak na mój gust to stała po prostu jak młoty! Na początku się załamałam, pomyślałam - ech, niech ci ludzie przyjadą na koncerty do Polski, to my im pokażemy jak co to znaczy zabawa Wink

Ale potem dałam sobie spokój i sama zaczęłam się bawić. Kiedy w końcu udało mi się pokonać łokciami tłumek i dotarłam gdzieś tak do około 3 rzędu, mając po lewej chłopaka bez zęba na przedzie, a po prawej dwóch rosłych metali, mój humorek zmienił się na plus o jakieś 180 stopni Mr. Green

Zaczęłam machać włoskami, bujać się z łapkami w górze i skakać, ku zdziwieniu co niektórych. Za chwilę mój pomysł podchwycili stojący dotąd jak słupy Angole i tak zabawa się zaczęła. Ja jednak wiedziałam, że to „jeszcze nie to” i czułam, że zaraz poleci jakiś hicior, który sprawi, że publika oszaleje Wink

Tak też się wkrótce stało. Moja radość nie miała końca, gdy padły pierwsze dźwięki „Heaven’s A Lie”. Kocham ten utwór, a teraz słyszałam go na żywo. Christina daje czadu, wije się po scenie, Andrea szaleje z mikrofonem dookoła, chłopaki nawalają w gitary, to było coś niesamowitego! Publika też w tym momencie dostała kopa, nawet koleś ‘bez zęba na przedzie’ uradowany zaczął skakać no i zaczęło się szaleństwo Rolling eyes

Dalej było po prostu świetnie! Poleciało sporo znanych kawałków z różnych płyt, zarówno z pierwszego albumu „Comalies” (ku mojemu wielkiemu zadowoleniu), jak i np. "Unleashed Memories". Zagrali też parę wolniejszych utworów, w tym piękny „Cold Heritage”, przy którym się rozpłynęłam. Publika szalała oczywiście przy najbardziej znanych piosenkach, m.in. przy wyżej wymienionym, przy „Swamped”, „1:19”, a także przy coverze Depeche Mode „Enjoy the Silence”, który to Lacuna też ma w swojej dyskografii. Wyżej wymienione kawałki uważam za najlepsze z całego koncertu, przy Swamped skakał niemal cały przód, a wspaniała energia i śpiewanie publiki przy Enjoy the Silence dosłownie wbiło mnie w ziemię. Całej setlisty niestety nie pamiętam, ale z tego co udało mi się ustalić to poleciały: Underdog, I'm Not Afraid, Fragments of Faith, What I See, Honeymoon Suite, Closer, I Won't Tell You, 1:19, Heavens A Lie, To The Edge, Enjoy The Silence, Cold Heritage, The Game, Swamped, Fragile, Survive, Spellbound and Our Truth. Kilka pamiątkowych fotek Smile

[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

Przez cały koncert pani Scabbia zachwycała całą sobą – przede wszystkim swoim głosem, który naprawdę świetnie brzmi na żywo, wyglądem, umie też się poruszać na scenie, choć w tym przypadku nie za bardzo było gdzie, bo scena była malutka. Ma kobieta ten „pazur”, podoba mi się też jej ekspresja. Ma sporo energii, pomachała nawet parę razy włoskami Mr. Green

Poza tym odniosłam wrażenie, że jest przesympatyczną, fajną osóbką. Uśmiechała się, miała dobry kontakt z publicznością.
Cały koncert uważam za świetny, bardzo podobała mi się jego kameralna atmosfera. Lacuna udowodniła, że nie jest przeciętną kapelką z żeńskim wokalem, ale ma coś w sobie, co przyciąga i intryguje. A na żywo jeszcze bardziej! Jestem bardzo szczęśliwa, że mogłam być na tym koncercie i liczę, że to nie był mój ostatni koncert Lacuny! Very Happy

Incognito

No! Nareszcie. ;p Doczekalim się. Smile

Dzięki za smakowitą relacyjkę, Maddie. Fotki też fajne, ale powiedz, co óna miała na sobie???? Anetkową kieckę? ;p Czy to tylko bluzka była?

Gratuluję udanej zabawy, czasem fajnie pobyć w spokojniejszym tłumie, więcej widać... ;p

Raita

Oj Maddie, aż się miło zrobiło, kiedy się przeczyta taką fajną relację! Widać, że było to dla ciebie niesamowite przeżycie i naprawdę cieszę się, że kolejne małe marzenie zostało spełnione Wink

Madeline

Cry_Wolf

A o co chodzi z tą jedną rękawiczką ??? Jakoś tak dziwnie to dla mnie wygląda ?

Madeline

tenar

Moja osobista relacja z koncertu Sabatonu i wydarzeń pokoncertowych w Łodzi:

Na koncert jechałam razem z Cornelle naszymi kochanymi kolejami państwowymi. Podczas każdego kolejnego nieplanowanego postoju robiłyśmy się coraz bardziej zniecierpliwione. Minął już czas, kiedy powinnyśmy być na miejscu, a do celu zostało jeszcze 30 km.
W końcu po 40 minutowym opóźnieniu dotarłyśmy na stację Łódź Żabieniec. Ruszyłyśmy w stronę hostelu, po drodze mijając Dekompresję. Postanowiłyśmy zajrzeć, co tam się ciekawego dzieje. Stały tam już dwa niebieskie autokary. Kiedy podeszłyśmy bliżej drzwi, jeden z nich się otworzył i wyszedł z niego któryś z członków Sabatonu. No i oczywiście tu nastąpiła powtórka z poznańskiej rozrywki, czyli narobiłyśmy sobie trochę siary Smile

.
Zmyłyśmy się stamtąd czym prędzej, żeby nie pogarszać sytuacji. Dotarłyśmy do hostelu i pocałowałyśmy klamkę. Zadzwoniłyśmy i okazało się, że pan z recepcji gdzieś wyszedł i zaraz nam otworzy. Przy zameldowaniu pogadałyśmy z nim trochę i dowiedziałyśmy się, że połowa gości hostelowych przybyła na koncert Sabatonu.
Szybko rozpakowałyśmy się w naszym pięknym różowo-fioletowym pokoju i ruszyłyśmy na spotkanie z Kacprem i Olą. Miałyśmy dojechać na Piotrkowską, ale niestety ulica Limanowskiego jest obecnie w remoncie i nijak nie mogłyśmy tam trafić. Spotkaliśmy się więc w pobliskim McDonalds. Po obfitym posiłku, podziwianiu przybyłych tam tłumnie fanów Sabatonu i gorączkowym poszukiwaniu kacprowego aparatu wróciłyśmy do hostelu i po ostatnich przygotowaniach ruszyłyśmy pod klub.
Po dotarciu na miejsce okazało się, że jest tam już mała grupka oczekujących. Dołączyłyśmy do Patryka – przyszłego ratownika medycznego i jego towarzyszy. Pogadaliśmy trochę, parę razy odmówiłyśmy, gdy częstowali nas Tymbarkiem z domieszką i szybko opuściłyśmy to w stanie wskazującym na spożycie towarzystwo. Przesunęłyśmy się na sam przód kolejki.
Postałyśmy sobie tak półtorej godzinki. W pewnym momencie ktoś zauważył koniec kolejki. Od miejsca gdzie my stałyśmy, ciągnęła się w lewo, zakręcała w prawo i dookoła budynku znajdującego się przy klubie. Tak, że widziałyśmy jej koniec wystający zza tego budynku. Mnóstwo ludzi.
Punktualnie o 18 otworzyli drzwi i po szybkim przeszukaniu toreb i oddaniu kurtek do szatni pobiegłyśmy pod drzwi prowadzące na salę. Przy głośnym śpiewaniu tam obecnych „Sto lat” oraz skandowaniu „Gdzie jest krzyż” czekałyśmy na ich otwarcie. Nastąpiło to około godziny 19. Były dwie pary drzwi i te przy których my stałyśmy otwarto nieco później od tych drugich. Dostało nam się miejsce przy barierce ale dość mocno z lewej strony.
Samo oczekiwanie na rozpoczęcie koncertu było niesamowite. Ludzie zaczęli się bawić już przy muzyce puszczanej z taśmy – klaskali i skandowali.
Wreszcie pogasły światła i na scenę wszedł Steelwing. Nawet dość dobra muzyka, publiczność bawiła się świetnie. My same też trochę poszalałyśmy, czego pamiątką jest moja biedna boląca szyja Smile

. Perkusista wyglądał tak, że myślałyśmy, że to kobieta, a włosów wokalisty może mu pozazdrościć sama Simone S.
Dalej wystąpił Alestorm. Tutaj również świetna zabawa. Przy jednej piosence posharonowałyśmy trochę, czyli poruszałyśmy rękami tak jak ona. Dużo pogo, a ochroniarze mieli pełne ręce roboty, co chwila przejmując kogoś niesionego na rękach z tyłu sali. Po dziesiątej osobie przestałam ich liczyć, niesiono ich seriami po 3-4 osoby, niektórych kilkakrotnie. Jedną piosenkę wokalista Alestorm zadedykował „sexy crowd surfing girls”.
Dalej nastąpiło oczekiwanie na gwiazdę wieczoru. Całe szczęście udało nam się przesunąć w kierunku środka sceny, tak że od tej pory widok miałyśmy cudowny. Publiczność znów bawiła się przy dźwiękach z taśmy. Tym razem była to Metallica. Jeszcze nie widziałam na koncercie pogo bez zespołu na scenie Smile

.
Znów pogasły światła i rozległo się „The Final Countdown”.
Setlista wyglądała mniej więcej tak:
40:1
Aces In Exale
White Death
Panzer Batalion
The Price Of A Mile
Attero Dominatus
The Final Sollution
Cliffs Of Gallipoli
Swedish Pagans
Primo Victoria
Rise Of Evil
Coat Of Arms
Uprising
Matel Machine + Metal Crue

To chyba wszystkie, na pewno nie w tej kolejności. Pierwsze było 40:1 – zupełna niespodzianka, bo wszyscy spodziewali się Ghost Division. Joakim wyjaśnił nam, że z racji Dnia Niepodległości postanowili zrobić nam niespodziankę i zmienili pierwszą piosenkę.
Publiczność bawiła się wyśmienicie. Było mnóstwo pogo, krzyków i wspólnego śpiewania. Dużo razy Joakim podawał nam mikrofon. Najlepsze było to, że po każdej piosence oprócz oklasków było skandowanie „Sabaton”. Zwłaszcza po drugiej ciągnęło się to i ciągnęło. Joakim tylko się śmiał, a potem krzyknął: „Silence” – tu wszyscy nagle umilkli – „I kill you” Smile

. Krzyczeliśmy tak za każdym razem, a on za każdym razem się z tego śmiał i nam dziękował. W pewnym momencie powiedział coś w stylu ”Wiedzieliśmy, że polska publiczność jest najlepsza, ale tego się nie spodziewaliśmy”. Widać, że to mu się bardzo podobało i że raczej ani w Katowicach ani w Krakowie nie było czegoś takiego.
Dosyć dużo mówił po polsku i stwierdziłyśmy z Cornelle, że nawet nieźle mu to idzie. Wszelkie „dziękuję bardzo” i „jeszcze jedno piwo”. Za którymś razem gdy pił swoje Tyskie, zaczęliśmy krzyczeć „pij do dna”. Z początku nie wiedział o co chodzi, ale szybko zrozumiał i przy naszym skandowaniu wypił piwo jednym haustem, a potem beknął do mikrofonu Smile

.
Podczas bisu przed kolejną piosenką zaczął mówić coś o tym, że dla nas Polaków zawsze bardzo ważna była historia. Oczywiście wszyscy domyślili się co teraz nastąpi i zaczęliśmy krzyczeć : „Uprising”. Joakim spojrzał tylko na perkusistę i zabrzmiało: „Warsaw rise”. To było po prostu niesamowite. Potem była już tylko jedna jedyna piosenka, Joakim rzucił się na chwilę w publiczność, i zespół zszedł ze sceny. Daniel klawiszowiec wyszedł przed barierki i podawał ręce publiczności, jak się później dowiedziałyśmy przez pomyłkę – skręcił nie w ta stronę Smile

.
Koncert był cudowny. Wybawiłam się jak nigdy, byłam cała mokra od ciągłego skakania. Od headbangingu boli mnie szyja i mam całe żebra i ręce poobijane od barierki, ale było warto. Mam też pamiątkę w postaci sabatonowej kostki.
Po koncercie napiłyśmy się coli, zwiedziłyśmy toaletę, sklepik oraz po raz drugi szatnię i wyszłyśmy na zewnątrz pod tylne drzwi. Stała tam już mała grupka ludzi oczekujących na zespół. Dołączyłyśmy do nich i po jakiejś godzinie czekania wyszedł Daniel – klawiszowiec. Stał z nami dosyć długo, zrobiłyśmy sobie z nim zdjęcie i mamy autograf. Potem przyszedł Par. Z nim również mamy zdjęcie. Po dość długiem czasie wyszła najbardziej oczekiwana przez wszystkich osoba czyli Joakim. I tutaj nastąpiło rozczarowanie – dał tylko cztery lub pięć autografów (między innymi nam) i wszedł do autokaru. Nie zgodził się na żadne zdjęcia. Wielki zawód dla wszystkich. Stwierdziłyśmy nawet z Cornelle, że Joakim to po prostu kolejna zmanierowana gwiazdeczka (szybko miałyśmy zmienić zdanie Smile

). Nagle cała grupa zaczęła się rozchodzić. W ciągu dwóch minut zostałyśmy same. Prawdę mówiąc też chciałam już iść, ale Cornelle chciała czekać na resztę zespołu, która gdzieś wsiąkła, więc zostałam z nią. Stałyśmy sobie tak ładną chwilkę, po czym znów wyszedł Daniel. Podszedł do nas i zaczęliśmy rozmawiać. W pewnym momencie ktoś zauważył, że jest strasznie zimno, więc zapytał się nas czy nie chcemy wejść sobie do środka do klubu. Oczywiście się zgodziłyśmy. Na to on, że wejdzie na chwilę do autokaru, wróci za minutkę i nas wpuści. Tyle, że on wszedł i wrócił z Joakimem. Zatkało nas z wrażenia. Takie szczęście. Zrobiłyśmy sobie z Joakimem zdjęcia (tym razem nie miał żadnych obiekcji, stwierdził, że wcześniej było za dużo ludzi).
Weszliśmy do środka i zaczęliśmy sobie rozmawiać. Daniel poczęstował nas swoim piwem, a Joakim próbował wódką, ale gdy stwierdziłam, że nie cierpię wódki i że wolę piwo, po prostu poszedł do baru i nam kupił po jednym Smile

.
Usiedliśmy na kanapach. Oni są naprawdę cudowni. Joakim mówił nam, że oni wcale nie czują się kimś sławnym, że są po prostu normalnymi ludźmi. Opowiadali nam o swojej rodzinie, o znajomych, o szwedzkiej muzyce. W pewnym momencie Joakim wyciągnął swój telefon i włączył „Gimme gimme gimme” ABBY, a później zaczął to śpiewać. Obie byłyśmy strasznie przejęte, mi trzęsły się kolana ze zdenerwowania, Cornelle też nie wyglądała na super wyluzowaną. To było dla nas takie niespodziewane i niesamowite. Bawiłyśmy się z nimi świetnie. Ktoś miał urodziny i przynieśli nam żołądkową z tej okazji – ja oczywiście nie piłam. Później było jeszcze lepiej. Gadaliśmy z Danielem o naszych studiach, o ich dziewczynach (narzeczonych), wadach wzroku - rybie oczy i te sprawy. W pewnym momencie założył sobie na głowę moją czapkę, a sam dał mi swój kapelusz. Mamy takie zdjęcie, ale Olga proszę nie wrzucaj go, bo wyglądam na nim tragicznie. Po pewnym czasie dołączyli do nas jacyś ludzie z ich ekipy, przyjaciel Joakima i jakaś dziewczyna. Świetny był też moment, gdy Joakim uczył Cornelle śpiewać. Niesamowicie to wyglądało, te wszystkie „rrrr” i „tsst”. Uśmiałam się z tego. A potem specjalnie dla niej zaśpiewał a capella „Swedish Pagans”. Prawie padła ze szczęścia Smile

. Było dużo innego śpiewania, śmiechu i wspólnej zabawy. Joakim stwierdził, że ma dobrą pamięć do twarzy (niestety do imion nie) i na pewno następnym razem nas poznają. Mamy zamiar to sprawdzić przy następnej okazji.
Impreza trwała do około czwartej, później musieli się już zbierać. Pożegnałyśmy się więc ładnie, podziękowałyśmy setny raz i ruszyłyśmy z powrotem do hostelu, kompletnie nie w nastroju na spanie. Najpierw miałyśmy w planie w ogóle się nie kłaść, ale jednak nie dałyśmy rady i poszłyśmy spać około 5:30. Po dwóch godzinach snu trzeba było wstać i ruszać w drogę powrotną. Po drodze na stacji benzynowej spotkałyśmy jeszcze szukającego żony zagubionego koncertowicza – imprezowicza, kompletnie zalanego.
Później była już tylko podróż do domu i wspominanie dnia wczorajszego i naszego niesamowitego szczęścia.

Kate

No tenar po prostu super wspomnienia i super relacja! Wink

Co prawda jednej już wysłuchałam na bieżąco jeszcze wczorajszego wieczoru :D Ale Aces i White Death.... i na dokładkę Swedish Pagans! Bardzo chciałabym te 3 utwory usłyszeć na żywo.
Ja byłam na koncertach Sabatonu kilka razy, ale jakoś nigdy nie udało mi się ani zdobyć autografu ani nawet porozmawiać z nikim z zespołu Sad

Mam nadzieję jeszcze kiedyś to nadrobić. Tym razem niestety nie byłam na żadnym, bo wszystkie tak jakoś daleko na południu... a ja raczej nie jestem w stanie się w tej chwili wyrwać.

Raa

Lady Gaga - Sopot 26.11.2010

Nie będę opisywać tu podróży i organizacji całej imprezy, bo pozostawia wiele do życzenia...
Co do samego koncertu:
Ogólnie jestem pełna podziwu dla Gagi, jej pomysłów i ich realizacji... Już sama scena zapiera dech w piersiach, to jak wygląda i co tam się dzieje pozostanie na długo zagadką wielu inżynierów.
Sam występ jest nie do opisania. Niesamowity i fenomenalny, naprawdę bardzo ciężko, o ile to możliwe będzie komukolwiek to przebić. Ponad 2 godziny nie tylko śpiewać !czysto! ale i do tego tańczyć jest na prawdę wielkim wyczynem. A piosenki akustyczne pokazują prawdziwe umiejętości Gagi, które są... ogromne.
Myślę, że na tym koncercie zrozumiałam fenomen LadyGagi. Teraz jestem w stanie dać o wiele wiecej za jej występ. Jeśli ktoś będzie miał okazję - na prawdę polecam....

Nie wrzucam zdjęć ani filmików, bo są kiepskiej jakości. Dużo lepsze łatwo znaleźć w necie, poza tym mało kto się tym zainteresuje:p

Peter

Kilka zdań na temat warszawskiego koncertu Theriona.
Występ mi się podobał, choć części utworów nie znałem. Lori i Katarina wypadły bardzo dobrze moim zdaniem. Sporo było oczywiście elementów teatralnych, członkowie zespołu wyszli na scenę odpowiednio przebrani, więc show był. Być może byłbym jeszcze bardziej entuzjastycznie nastawiony, gdybym lepiej znał "Lemurię", Siriusa B" i ostatnią płytę. Dobrze, że był sporo piosenek z "Theli" i "Secret of the Runes". Poza tym przez dużą część występu zastanawiałem się jak ja przetrwam czas w oczekiwaniu na pociąg powrotny, a trzeba się było bawić zamiast o tym myśleć...

Co do supportów, to Leprous do Poznania dojechał z opóźnieniem i nie zdążył już zagrać. Wyszli na koniec na scenę, aby razem z LV wspomóc Theriona w wykonaniu "To Mega Therion". Koleżanka nazwała to wykonanie "najbardziej randomową wersję TMT jaką kiedykolwiek słyszała" Mr. Green

Leprous kiepsko. W mojej pamięci najbardziej zapisał się czerwony krawat gitarzysty i czerwona mucha wokalisty-klawiszowca Mr. Green

Facet za klawiszami przeżywał momenty prawdziwego uniesienia, sądząc po mimice i pełnych ekspresji pozach- może wzorował się na Tuo? Mr. Green

Szkoda tylko, że chodząc wśród tych zwałów śniegu rozwaliłem sobie buty i większość czasu spędziłem z przemoczonymi skarpetami. Brr....

Cameloth

Ja ledwo zdążyłem na koncert przez paraliż komunikacji miejskiej. Jedyne co działało to metro. W metrze spotkaliśmy kilku ludzi, którzy tak jak my nie zdążyli na support.
Na samym koncercie stałem przy barierkach, niedaleko głośników i do dziś słabiej słyszę na lewe ucho.
Sam koncert był świetny, tak jak pisał Peter - stroje i show były dopracowane. Setlista mogłaby być trochę inna. Za to jak usłyszałem Call of Dagon to myślałem, że odpłynę Smile

Bardzo podobał mi się wstęp - Sitra Ahra. Snowy zmienił image z czego byłem bardzo zaskoczony, zrobiłem kilka fotek telefonem, ale słabej jakości.
Ogólnie jestem bardzo zadowolony z występu, nie żałuję, że przebiegłem połowę drogi z Woli do Centrum żeby zobaczyć Theriona na żywo, po raz drugi w moim życiu :D
Jeśli będą w Polsce jeszcze kiedyś to na pewno się wybiorę Smile

Arivante

A jaka była setlista?

Metalflower

- Sitra Ahra
- Wine of Aluqah
- Typhon
- The Perennial Sophia
- Hellequin
- Nifelheim
- The Siren of the Woods
- Voyage of Gurdjieff (The Fourth Way)
- Ljusalfheim
- Dies Irae
- Ginnungagap
- Kali Yuga III
- Call of Dagon
- Clavicula Nox
- Enter Vril-Ya
- The Blood of Kingu
- Lemuria
- Abraxas
- Unguentum Sabbati

Encore:

- The Rise of Sodom and Gomorrah
- To Mega Therion

Nie jestem pewna, czy dokładnie w tej kolejności. Smile