Storm in Warsaw - wrażenia z koncertu i spotkania

Child Of Bodom

No fajnie się tupało Mr. Green

, a co do darcia się "Tarja" to nie robiłem tego, bo i tak wiedziałem, że wróci ;P, poza tym musiałem oszczędzać siły na utwory.

Zibi

kaska_tarja

Gdy siadam sobie przy biurku i mimowolnie podnoszę wzrok do góry to zaraz mi się pyszczek cieszy, ponieważ łapię wzrokiem piękny autograf Wink

Cały czas ten 12 i 13 maja żyje sobie w mojej pamięci i za każdym razem niesamowicie się cieszę gdy o tym myślę. Choć ciągle boli mnie to, że sala była tak strasznie nieprzygotowana na koncert. Myślałam, że umrę z pragnienia. Ale siły na tupanie, śpiew i skandowanie chyba wszyscy mieli ^^

Madeline

kaska_tarja

Ja mam rameczkę ze zdjęciem Tarji i biletem po lewej stronie gdy siedzę przed biurkiem, więc raczej go codziennie nie zauważam, a podpisana płytka stoi na drugim biurku Wink

Zibi

Katarzyna

U mnie na ścianie wisi plakat (ten A4) z autografem oprawiony w ramkę z biletem w środku, a na biurku oparta o ścianę stoi płyta. Mam najmniej z Was XD Ale i tak jestem zadowolona. Drugi bilet głęboko schowałam, żeby się nie uszkodził :P

Incognito

U mnie też Tarja wisi, choć miała nie... Mr. Green

I zdarza mi się do niej gadać, a Wam??? Razz

Uważam, że to straszne, MWS jest płytą najczęściej słuchaną przeze mnie przez ostatnie miesiące...
Ja tupałam jak mogłam najgłośniej, co nie było problemem, bo byłam w glanach. Ach chciałoby się na koncercik again and again... Mr. Green

Ajcila

A ja zorientowałam się że trzeba tupac dopiero gdy poczułam jak mi całe nogi wibrują ^^ Ciekawe przezycie. Zwłaszcza że razem z nogami wibrowało mi wszystko (łącznie z mózgiem choc ten nie tak bardzo jak po teście wytzrymałości na wfie) ^^

kaska_tarja

Mi się wszystko tak zlało w jedną cudowną całość, że nawet nie pamiętam w którym momencie żeśmy tak zaczęli tupać ^^ Pamiętam tylko jak uważałam, żeby nie wleźć jakiejś osobie w glanach pod stopki :D

@Incognito
Ja do Tarji nie gadam, ale czasami jak patrzę na jej autograf to przenoszę się do Empiku i znów prowadzę z nią cichą, króciutką rozmowę przed stolikiem...

DarkSide

Tupanie było super Mr. Green

Madeline: czy Twój avatar to zdjęcie wykonane w Empiku? Ja dałam Jej konwalie na dole owinięte złotkiem, takie jak na fotce Mr. Green

Madeline

DarkSide

Super, bardzo się cieszę Mr. Green

Mogłabyś podać linka do fotki w oryginalnej wersji?

Edit: już znalazłam, dzięki Mr. Green

Aune

Ajcila

Z tego co wiem przed Die Alive nasz Anioł zaśpiewał jeszcze Wishmaster. Ale nie jestem tego do końca pewna.

Katarzyna

Tarja chyba poszła się przebrać przed Wishmaster. Tak mi się wydaję, bo była taka przerwa, gdzie wszyscy darli się "Wishmaster, Wishmaster" i Tarja wychodzi w tym cudnym płaszczu i zaczyna śpiewać "Master...." no i wtedy wszyscy oszaleli :P Tak, wydaję mi się, że to było przed Wishmaster. I według setlisty przed Wishmaster było Poison, a na Poison Tarja miała gorset i spódnicę. Mam nagrane. Więc na 100% Tarja miała płaszcz z DA dopiero na Wishmaster :P

Zibi

Metalflower

Relacja z koncertu z ostatniego numeru Metal Hammera:

12.05.2008, Warszawa Stodoła

12 maja warszawska Stodoła przemieniła się na chwilę w kapliczkę oddającą cześć fińskiej królowej lodu. Tego dnia bowiem w ramach trasy Storm in Europe na jedynym koncercie zagrała u nas Tarja Turunen, była wokalistka Nightwish.

Trasa ta, jak i wydana w 2007 r. "My Winter Storm" były dla Tarji możliwością udowodnienia niedowiarkom, że jako wokalistka solowa świetnie sobie daje radę na scenie muzycznej. Ale zanim mogliśmy się przekonać, czy tak jest w rzeczywistości, na deskach Stodoły wystąpiły dwa supporty. Pierwszym z nich był Doug Wimbish, basista znany z występów w Living Colour, wspierający zresztą samą Turunen na jej koncertach. O ile była to gratka dla basistów, o tyle publiczność raczej cierpliwie czekała na kolejny występ, z ciekawością przyglądając się poczynaniom Douga na scenie. Zaraz po nim obejrzeliśmy krótki koncert Martina Kesiciego, któremu o wiele bardziej udało się rozgrzać kłębiącą się pod sceną publiczność. Martin i ska zaprezentowali dawkę szybkiego i melodyjnego hard-rocka, wykonując m.in. "Leaving You for Me", w którym oryginalnie na wokalu zespołowi towarzyszy Tarja. I tak doszliśmy do meritum koncertu. O 22 z tłumu zgromadzonych przed sceną ludzi rozległ się wrzask - oto bowiem na scenie pojawiła się ona, wielbiona przez setki za charyzmę, osobowość, głos i aparycję. Tarja rozpoczęła koncert utworem ze swojej solowej płyty, "Lost Northern Star". W trakcie praktycznie 1,5 godzinnego występu dominował materiał z "My Winter Storm", a jako, że jest to miejscami bardzo spokojny, wyważony album, część koncertu była raczej refleksyjna niż żywiołowa. Publiczność ożywiała się zdecydowanie, kiedy Tarja intonowała utwory jeszcze z czasów współpracy z Nightwish czyli "Nemo", "Passion and teh Opera" czy też zagrany na bis "Wishmaster", przy którym zresztą pod sceną zapanowało istne szaleństwo. Na uwagę zasłużyło również wykonane w duecie z gitarzystą Tonim "Phantom of the Opera" - utwór wykonany z wielkim rozmachem i energią, ukazujący ogromne możliwości głosu Tarji.

Co do głosu zaś - nie jestem ani fanką Nightwish, ani Tarji, ale nie będę zaprzeczać, że Tarja ma naprawdę niezły głos, co udowodniła wielokrotnie w trakcie koncertu, wykorzystując w pełni swoją skalę wokalną. Przeszkadzać jej mogło tylko nagłośnienie w Stodole, niezmienne na takim samym poziomie. Oświetlenie natomiast było całkiem niezłe, wprowadzając fajny klimat np. przy "Poison", kiedy scenę spowiły zielono-czerwone snopy światła. Ale wracając do koncertu - nie zabrakło kilku smaczków. Po pierwsze Tarję w trakcie występów na żywo wspiera Max Lilja, ex wiolonczelista Apocalyptiki, obecnie prowadzący swój własny zespół Hevein. Sama Tarja zadbała o odpowiednią stylistykę, przebierając się w trakcie koncertu kilka razy i wywołując przy tym duży entuzjazm, zwłaszcza męskiej części publiczności. Dodatkowo owacyjnie przyjęto jej popis gry na klawikordzie w trakcie wykonywania utworu "Oasis". Turunen udowodniła również, że operowy głos nie idzie w parze z brakiem energii na scenie, gdyż było jej wszędzie pełno. Pochwalić ją również należy za kontakt z publicznością, która (choć w przeważającej większości składała się z bardzo młodych osób) obfitowała również w rodziców z małymi dziećmi. Publiczność zresztą była zapewne kontenta, jako że organizator zezwolił na wnoszenie wszelkiej maści aparatów. I wszyscy z tego skorzystali.

Na pewno należy rozdzielić twórczość muzyczną Tarji obecnie i z czasów Nightwish, a co za tym idzie ostudzić oczekiwania, jakie miał przynieść ten koncert. Było ok, choć osobiście - mam nadzieję, że nie zostanę zlinczowana - jak dla mnie było za dużo smęcenia. Natomiast dla wielu osób było to niezwykłe przeżycie, co zresztą wyrażali poprzez śpiew, taniec, wiszące fińskie flagi i padające z płyty okrzyki o wielkiej miłości do wokalistki. Co jak co, ale to Nightwish stracił najwięcej rozstając się z Tarją.

Tekst: Kara Rokita

P.S. Właśnie wrzucam wszystkie swoje (nadające się do pokazania) fotki z 12 i 13 maja do Photobucketa. Niedługo będą.

Aune

Relacja niezła, ale widać, że autorka zbyt wiele o Tarji nie wie. Bazuje na oficjalnych informacjach o muzykach, ale już np. Toni jest dla niej tylko "gitarzystą". A poza tym od kiedy to Wishmaster był bisem? I od kiedy to tylko "organizator" pozwolił na cykanie fot bez problemu? Kobitka nie miała zapewne pojęcia o akcji Camera Frendly. Cóż... skoro jest dziennikarką muzyczną to powinna przede wszystkim zaznajomić się porządnie z oficjalnymi stronami internetowymi artystów, na których koncerty ma iść.
Ale oczywiście to są drobne szczegóły. Cenię to, że autorka przyznała, że nie jest fanką Nightwisha ani Tarji. Nie ma nic gorszego od relacji osoby, która zgrywa znawcę.
Ostatnie zdanie artykułu podobało mi się najbardziej Smile

Madeline

Dzięki za relację, Metalflower Smile

Masz rację Aune, autorka tekstu chyba nie bardzo kojarzy, co to jest rzetelność dziennikarska, a pisząc taką relację powinna się lepiej przygotować, bo popełniła sporo byków. Ale podoba mi się, że mimo iż nie jest fanką Tarji, to bardzo pozytywnie i ciepło napisała o koncercie (świetnie, że zauważyła takie epizody jak machanie fińską flagą i miłosne wyznania Czestmira Mr. Green

) oraz o cudownej reakcji polskich fanów. Fajna pamiątka, warto chyba mieć to pisemko. I jeszcze jedna myśl mi się nasunęła: zobaczcie, jak ta relacja skrajnie różni się od naszych Wink